03:05:37

Bilim İnsanları, Maraton Koşucularının Vücutlarının Beyin Dokusunu Yutuyor Gibi Göründüğünü Söylüyor
Maratoncuların Vücutları Beklenmedik  Bir Enerji Kaynağından Yararlanıyor Olabilir

Kafanızı kullanmaktan bahsediliyor…

Henüz hakem denetiminden geçmemiş yeni bir makalede bilim insanları, maraton koşucularının vücutlarının yarış ortasında enerji kaynağı olarak beyin dokusuna yönelebileceğini, zihnin koruyucu miyelin tabakasını yutarak yakıta dönüştürebileceğini öne sürüyor.

Miyelin, vücudumuzun sinir sisteminde bulunan, beynimizi ve sinir liflerini miyelin kılıfı olarak bilinen geniş bir yalıtım plazması ile kaplayan yağlı bir dokudur. Almanya’nın Göttingen kentindeki Max Planck Multidisipliner Bilimler Enstitüsü‘nde nörobiyolog olan ve çalışmaya dahil olmayan Klaus-Armin Nave‘nin Science News‘e söylediği gibi, uzun zamandır “miyelin kılıfların, yapıldıktan sonra fazla değişmeyen, bir araya getirilmiş, hareketsiz yalıtım yapıları olduğu düşünülüyordu."

Başka bir deyişle, yaygın olarak tek bir işi olan değişmeyen yapılar oldukları düşünülüyordu. Ancak Ekim ayı başında bir ön baskı olarak yayımlanan makaleye göre, bir avuç maraton koşucusunun beyinlerinin öncesi ve sonrası taramaları farklı bir hikaye anlatıyor: miyelin, sadece uzun süreli fiziksel egzersiz sırasında yedek enerji kaynağı olarak değil, aynı zamanda yenilenebilir bir yakıt kaynağı olarak da vücut için mevcut olan dinamik ve uyarlanabilir bir dokudur.

Çalışmanın kendisi oldukça basit. İspanya’da bulunan Bask Ülkesi Üniversitesi Leioa’daki Achucarro Bask Nörobilim Merkezi‘nde nörobiyolog olan Carlos Matute liderliğindeki bilim insanları, dört maraton koşucusunun beyinlerinin büyük bir yarıştan önceki ve sonraki 48 saat içinde görüntülerini aldı.

Miyelin seviyelerindeki öncesi ve sonrası farklılıkların oldukça ciddi olduğu, “sonrası" taramaların yalıtkan dokuda keskin düşüşler gösterdiği ortaya çıktı – bu bulgu, koşucuların vücutlarının bitiş çizgisini geçmek için ekstra bir enerji için beyinlerine başvurduğu hipotezini destekliyor gibi görünüyor.

Çalışmada yer almayan Baltimore’daki Ulusal Yaşlanma Enstitüsü’nden nörogörüntüleme bilimcisi Mustapha Bouhrara Science News‘e yaptığı açıklamada “Bu kesinlikle ilgi çekici bir gözlem" dedi. “Miyelin lipitlerinin uzun süreli egzersizlerde yakıt olarak kullanılması oldukça anlaşılır."

Ancak belki de en etkileyici olanı, yarışı takip eden haftalarda bazı koşucuların beyinlerinde meydana gelmiş gibi görünen şeydir. Çalışmaya göre, araştırmacılar 26,2 kilometrelik koşudan iki hafta sonra orijinal dört maratoncudan ikisinin kafasını taradıklarında, koşucuların tükenmiş miyelininin tamamen geri döndüğünü gördüler, bu da bu maddenin daha önce düşünülenden çok daha uyarlanabilir olduğunu gösteriyor.

Bu araştırmayla ilgili birkaç önemli uyarı var. Yine, hakemli değil ve dört kişi özellikle büyük bir örneklem boyutu değil. Taramalarda görülen tükenmenin aslında bir dehidrasyon vakası olma ihtimali de var – miyelinin lipit çift tabakaları arasındaki kanallar suyla doludur – ancak çalışmaya katılan bilim insanları dehidrasyonun değişikliklerle hiçbir ilgisi olmadığı görüşünde oldukça kararlı görünüyorlar.

New Science‘a konuşan Matute, yarış ile takip eden taramalar arasındaki 48 saatin koşuculara rehidrate olmaları için yeterli zamanı verdiğini belirterek, “Bize göre durum böyle değil" dedi. Dehidrasyonun suçlu olmadığına dair bir başka işaret? Kurumuş bir sünger gibi, susuz kalmış bir beyin küçülür; Matute, koşucuların taramalarının böyle bir şey göstermediğini söyledi.

New Science‘a konuşan bilim insanı, “Beyinde hiçbir şekilde küçülme olmadığını gördük" dedi.

Başka bir deyişle, makale çok ön hazırlık niteliğinde, ancak bulguları düşündürücü, özellikle de kendi beyinlerimiz hakkında aslında ne kadar az şey bildiğimiz düşünüldüğünde. Bu araştırma, miyelin kılıfının beklenmedik dinamizmi ve miyelini bir enerji kaynağı olarak kullananların sadece maratoncular olup olmadığı konusunda gelecekte yapılacak araştırmaları belki garanti eder.

Bu içeriği beğendiyseniz lütfen çevrenizle paylaşınız…